Een haring zonder ‘uitjes’
Smorgens in vis winkel in Utrecht kocht ik een haring.
‘Uitjes?’ vroeg de man in het witte jasje.
Hij was fors en breedgeschouderd en zijn haar grijsde al – een voetbalgek net als ik dacht ik en die net als ik , die geen zondag in de Galgenwaard ontbreekt.
‘Geen uitjes,’ antwoordde ik.
Er stonden nog twee mannen te eten, die overalls droegen en bij elkaar hoorden.
‘De een neemt er een uitje bij en de ander neemt er geen uitje bij,’ stelde een van de mannen ruimdenkend vast.
De haringman knikte.
‘Zo zal ik er nooit zuur bij nemen,’ sprak de andere man, op de wat bekakte toon waarop een meisje een kleine, lieve charme vermeldt, die ze nu eenmaal bezit.
‘Geef me er nog maar een,’ zei ik.
‘ Ik was even in gedachten ‘
De haringman sneed ’m in drieën en greep met zijn glimmende hand in de bak met uitjes.
‘Nee, géén uitjes,’ riep ik.
Hij glimlachte verontschuldigend.
‘Ik was even in gedachten,’ zei hij.
Een vrouw met nieuws
De mannen in overall namen er ook nog een en begonnen een soort twistgesprek over een kleinigheidje, waarin ze elkaar geen gelijk wilden geven. Ik zag ze er nog mee bezig toekn ik al betaald had en in een café, vlak tegenover de viswinkel, aan een tafeltje bij het raam plaatsnam. Eigenlijk discussieerde zij best heftig. Een boer heeft me eens verteld dat, als ’s Ochtens vroeg de eerste haan begint te kraaien, alle hanen in de omgeving het ook gaan doen, alleen om hem in volume te overtreffen. De meeste mannenlevens komen hierop neer.
‘Wat zal ’t wezen?’ vroeg de oude juffrouw van het café.
‘Koffie.’
Terwijl ze naar het buffet slofte kwam een dik, slonzige vrouw binnen, dat haar kapsel maanden geleden stro geel liet verven, maar later overweldigd werd door een heimwee naar haar eigen bruin, zodat ze nu een tweekleurige Bos op haarkop droeg.
‘Heb je ’t gehoord?’ riep ze.
‘Wat?’
‘De zoon van die haringboer aan de overkant is toch gisteren met zijn brommer tegen de tram gereden?’ vervolgde ze. ‘Nou, hij is mooi dood hoor. Ze zijn ’t hem net een halfuur geleden komen vertellen.’
De oude juffrouw zette de koffie voor me neer.
‘’t Is wat…’ zei ze.
Ik keek naar de overkant.
De ruziemakers in overall waren verdwenen. De haringman stond, breed en fors, zijn visjes schoon te maken met een automatisch geworden vaardigheid.
‘Een jongen van zeventien,’ zei het dikke mens. ‘Hij leerde voor banketbakker. En hij het laatst nog een derde prijs gewonnen met een kasteel van chocola.’
‘’t Zijn rotdingen, die brommers,’ zei de oude vrouw.
Geheimzinnig
Het gezicht van de haringman drukte in het geheel niets uit. Geen smart, geen ontsteltenis, geen wanhoop, geen melancholie. Niets. Hij hielp nu een juffrouw, die er een aantal mee moest nemen in een papiertje.
‘En die jongens willen altijd bluf rijden op zo’n ding,’ zei het dikke mens. ‘Maar zo’n tram gaat niet opzij.’
Aan de overkant gaf de haringman de juffrouw haar wisselgeld. Toen ging hij weer schoonmaken.
Niets zag je aan hem ‘Mensen zijn geheimzinnig,’ dacht ik
Terwijl het zinnetje me te binnen schoot, herinnerde ik me opeens dat hij, bij die tweede haring van mij, in verband met de uitjes glimlachend had gezegd:
‘Ik was even in gedachten.’
