Utrecht
In deze categorie komen de verhalen over Utrecht te staan
Gedicht Utrecht
Stuffie Hoograven
In de jaren zeventig verhuisden wij van het Zwartewater naar Hoograven. Eindelijk hadden mijn ouders een fatsoenlijk gezinsappartement toegewezen gekregen. Ruim, en voor ons allemaal een eigen kamer, aan de voorkant uitkijkend op het Schonauwensingel, aan de achterkant lag tussen de gebouwen in een mooi voetbalveldje.
Het hele gezin was er blij mee en mijn broer en ik maakte ook snel vrienden in deze buurt. Al snel kwam op een vrijdag de vraag ‘Ga je vanavond mee naar Stuffie’? ‘Stuffie, wat is dat?’ ‘Daar is vanavond disco’, werd er kort meegedeeld. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en natuurlijk ging ik mee. Ik keek die avond mijn ogen uit we liepen naar een houten gebouwtje waar al de nodige muziekgeluiden uitkwamen. Op het terrein van Stuffie stonden fietsen en vooral Zundapp bromfietsen die gelijk mijn aandacht trokken. Ik keek mijn ogen uit, wat een gave dingen. Binnen was een ruimte met een verhoging waar de discjockey zijn platen draaide.
Tot op dat moment had ik nog niet zo veel van de toen hedendaagse muziek meegekregen. Er werd van alles gedraaid maar die muziek van Deep Purple en Ten Years After, WOW! Je kon er voor weinig wat te drinken of te snoepen halen. Er werd rondgehangen gedanst, aan brommers gesleuteld en ook wel gevochten, soms onder elkaar of tegen groepen uit andere wijken. Het was een plek waar ik mij in die jaren gelijk thuis voelde. Ik heb daar talloze verkering drama’s meegemaakt en de nodige vriendschappen gesloten.
Ook had Stuffie een sociale functie. De straathoekwerkers die daar rondliepen waren er voor ons. Gesprekken die daar gevoerd werden bleven binnen de muren van Stuffie. Deze straathoekwerkers kwamen uit dezelfde wijk en kenden hun pappenheimers wel. Ze konden je een aai over je kop geven maar ook met even veel gemak een schop voor je donder wanneer dat nodig was. Ook sleutelden zij enthousiast mee aan je brommer. Wij hadden natuurlijk niet door dat zij tijdens het sleutelen ongemerkt de nodige informatie over je thuissituatie, schoolproblematiek en andere problemen van je door kregen. Wanneer jij dan thuis, op school of met de politie in de problemen kwam, konden zij je helpen of bemiddelen. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer er in deze tijd meer van dit soort opvangmogelijkheden voor de jeugd zou zijn, de jeugdcriminaliteit ook een stuk minder zou zijn.
Voor mij was het een tijd die ik niet heb willen missen.
Stuffie een houten barak
Voor ons een onderdak
Je kon daar rondhangen
Dansen en headbangen
Sleutelen aan je bromfiets
Ruziën om niets
Verkeringen gingen aan en uit
Oplossingen voor wat je had verbruid
Problemen werden daar weggevaagd
Voor een oplossing werd je uitgedaagd
Je leerde voor jezelf opkomen
Zo konden wij in ons leven verder komen
theater Utrecht
Mijn theaterdebuut
Het was maart en ik was druk met mijn theaterdebuut, want op 24 mei zou het gaan gebeuren. Ik heb altijd de wens gehad om in het theater op te treden. Het kwam er nooit van omdat ik tot mijn 58e met ADHD heb rondgelopen zonder dat ik daar weet van had. Het gevolg daarvan was dat ik nooit iets af maakte, waardoor niemand echt vertrouwen in mij had.
Wanneer ik daar vroeger over praatte, werd ik nog net niet uitgelachen. Wat moet jij nu in het theater met die stem van jou, wat ga je dan doen? Zingen? Dan liet ik het er maar bij.
Totdat ik medicatie voor mijn ADHD kreeg voorgeschreven. Velen van jullie die mijn Woordenbendes volgen kennen de resultaten en hebben mij misschien al eens kleinschalig zien optreden. Maar op 12 maart was het dan zo ver: ik stuurde mijn getekende overeenkomst naar Het Werftheater en op 24 mei 2020 zou ik mijn debuutoptreden verzorgen in een uitverkochte zaal. Ik hoefde mij alleen nog maar op mijn teksten en het oefenen te concentreren.
Mijn teksten en liedjes waren klaar. Ik had gitarist Hans gevonden die mij op het podium wilde begeleiden, niets kon mijn optreden meer verstoren.
Als voorbereiding had ik een huisje op een park gehuurd op de Veluwe, zodat ik in alle rust mijn teksten uit het hoofd zou kunnen leren. Ik had werkelijk alles voor elkaar.
En toen kwam corona! Vervolgens verscheen Rutte met een toespraak op TV en boem, het was voorlopig gedaan met mijn debuutoptreden. Alle maatregelen waren natuurlijk volkomen terecht, er was wel even iets anders aan de hand in de wereld en ons landje. Ik was niet blij maar ik kon het goed begrijpen.
Gelukkig meldde Het Werftheater dat mijn optreden zou worden verplaatst naar 24 juni. Ik dacht even: eigenlijk is dit wel gunstig, want nu kan ik nog meer oefenen, schrijven en bijslijpen aan mijn theaterstuk. Nadat alle bezoekers op de hoogte waren gesteld ben ik mij verder gaan concentreren op mijn theaterprogramma.
Wat je kon verwachten gebeurde vervolgens ook, na de laatste grote persconferentie van Rutte bleek dat mijn voorstelling op 24 juni ook niet door zou gaan. Weer reageerden de medewerkers van Het Werftheater snel: Toon maak je geen zorgen, we verplaatsen jouw theaterprogramma naar 2 september. Het lijkt erop dat dit optreden wel zal doorgaan, al zullen alle bezoekers een mondkapje moeten gebruiken.
Nu zit ik dus op dat bungalowpark in Epe, de plek waar ik al mijn teksten uit mijn hoofd zou leren. Het is perfect hier, absoluut stil, een heerlijke plek om jezelf op te sluiten, af te zonderen en je teksten te repeteren. Maar dat bleek een beetje te vroeg. Ik heb deze periode hier gebruikt om mijn liedjes met Marion te oefenen en alle teksten wat aan te scherpen. Dat is goed gelukt en nu verlang ik weer naar de drukte van de stad, want als je hier komt zonder doel, word je als jongen uit de stad gillend gek.
Ik zal voor half augustus opnieuw op zoek gaan naar een rustige plek om zoveel mogelijk mijn teksten uit het hoofd te leren. Uiteindelijk wordt mijn programma door het uitstel alleen maar beter.
Ik zie jullie graag op 2 september in Het Werftheater.
Mocht je spijt hebben dat je geen kaartje hebt besteld? Stuur dan een mailtje naar toon@toondewoordenbende.nl. Bij minimaal 25 aanmeldingen verzorg ik ergens in oktober/november een optreden in het Aluin theater in Utrecht. Een kaartje zal tussen de 12 en de 15 euro gaan kosten.
Het theaterdebuut op 25 mei
Gaat niet door, omdat Rutte het zei
Corona, ooit een lekker biertje
Verstoort menig pleziertje
Een keiharde moordenaar
Maakte ons hele land onklaar
Zorgt nog steeds voor veel leed
Tot wanneer? Niemand die het weet
Laat iedereen er weer bovenop komen
Laat iedereen weer wegdromen
Van een nieuwe wereld
Die nog niet is verteld
En dat theater
Dat komt later
Echt, het komt er
In september
Wat nu belangrijk is
Is straks geschiedenis
Nu lijkt het nog raar
Straks knuffelen wij elkaar
Utrecht Voetbal
De bekerfinale
Deze dag, een finale die ik verzin
Opstappen op de boot is het begin
Kaj, Joost en Kevin een lekker biertje op
Jaap de dirigent klimt de tafel op
Lotte en Wendy halen baco, bier en cola
Prinsie en Paul en Ricky vrezen een drama
Elke honderd meter of iets later
Klinkt de UUUUU over het water
De zon kleurt de boot rood wit
Witte lijven kleuren rood voor wie in zon zit
Wij roepen ‘één ding is zeker’
Uuuuutreg wint de beker
Zoet doet wat hij doen moet
Hij stopt alles met hand en voet
0 – 0, nog 10 seconden, hoekschop
Maarel neemt hem op zijn kop
De bal gaat tussen de palen
Wij juichen en kakkerlakken balen
Die beker is voor FC Utrecht
Onze spelers winnen dit gevecht
Zo zal het in de finale gaan
De kakkerlakken gaan er aan
Misschien pas over een jaar
Staat die beker daar voor ons klaar
Gedicht Utrecht
Dakloos
Vorige week besloot ik van de stille avond in Utrecht en de super maan te profiteren. De stilte was wezenloos en het hart leek uit de stad weggerukt. Desondanks heb ik mooie en normaal gesproken onmogelijke foto’s gemaakt. Zomaar uit het niets zag ik vanuit mijn ooghoek dat er een dame mijn richting op kwam gelopen. Zo’n dame die je kan uittekenen na een avond schouwburgbezoek. Keurig gekleed, en waar niets fout mee kan gaan, met dit verschil dat zij alleen was in deze wezenloze stille stad. Zij was een jaar of vijftig schat ik.
Op een afstand sprak zij mij aan: ‘Mijnheer? Ik ben dakloos kunt u mij helpen aan wat kleingeld voor het nachtonderkomen?’ Zo! Die had ik niet aan zien komen. Ik moest even snel schakelen voor ik kon vertellen dat ik haar hier niet mee zou kunnen helpen. Ik heb eigenlijk nooit los geld bij mij omdat ik alles met pin betaal, maar de echte reden dat ik geen geld geef is het verslavingsprobleem dat ik in mijn directe omgeving heb meegemaakt.
Ik vertelde haar dan ook dat ik nooit geld geef. Zichtbaar teleurgesteld antwoorde zij netjes ‘Ok, dank u wel.’ Zij draaide zich om en liep verder de stad in, mij vol vraagtekens achterlatend. Ik voelde mijn niet schuldig want geld geven kan gewoon niet wanneer je niet weet hoe iemand in zo’n situatie is beland. Ik nam mij voor de volgende keer een zak krentenbollen mee te nemen. Eten geven mag natuurlijk altijd, daar help je ze mee. Dagenlang bleef het beeld van deze keurige dame op mijn netvlies hangen. Wat zal haar verhaal zijn?
Bij het maken van foto’s
Van een stad stil en wezenloos
Kwam daar een dame aangelopen
Goed gekleed, haar ogen vroegen vertrouwen
Mijnheer, ik ben dakloos
En ik was sprakeloos
Deze keurige mevrouw
Stond gewoon in de kou
Kunt u wat los geld missen
Ik had alleen een pas om te pinnen
Ik geef ook nooit geld
Dank u, zei ze teleurgesteld
Ik was uit het veld geslagen
Hoe had dit haar kunnen gebeuren
Zo netjes verzorgd, goed gekleed
En niemand die haar naam weet?
Geleerd van mijn geschiedenis
Weet ik dat geld geven niet goed is
De volgende keer help ik graag even
Door simpel krentenbollen te geven
Gedicht Utrecht
Corona Utreg komp eraon
Geen mens op straat
Je bent voor niemand te laat
Fietsend door Utrecht
Komend van Overvecht
De Neude leeg en verlaten
Je ziet niemand gezellig praten
Geen drukte bij het cafe
Niemand aan het bier of rosé
De Zakkendragerssteeg
Is al dagenlang leeg
Gezelligheid is vervangen
De leegte is ons aan het stangen
Leunend tegen de Domkerk
Hoor ik gezang? Dat lijkt mij sterk
De stilte zoekt naar geluid
Mijn oren stuur ik alle kanten uit
Plots worden mijn oren verwend
Een luid telefoontje dat iedereen kent
En waar iedereen zich aan stoort
Maar gelukkig heb ik iemand gehoord
De stilte is verbroken
Een aanval op alle verboden
Met afstand gaan we je verslaan
Corona let op, Utreg komp eraon
Gedicht Utrecht
De Stilte
De stilte in mijn stad is angstaanjagend
Straten, pleinen, ze zijn leeg, de nacht werkt vertragend
Deze nacht staat de zon hoog aan de hemel
Ondanks deze zonnige nacht is niemand aan de wandel
Kroegen hebben zich verstopt achter gestapelde terrasstoelen
Geklets en gezeik zijn vervangen door stilte, er is niets te bestellen
Ik zie niemand gezellig wijnen
Niemand staat luidruchtig te bieren
De Oudegracht staat gelukkig nog vol met water
Geen plek te vinden, geen ober die zegt: het is vol, probeer het later
Ik ga op de brug zitten, mijn voeten boven het water, mijn armen rusten op de brugleuning
Turend over de gracht naar een volgende stille plek waar schoonheid het wint van verwijdering
Gebouwen langs de gracht stralen rust uit
Alsof zij gewend zijn aan straten zonder geluid
Zij weten het al, de drukte komt snel weer terug
En voor jij het weet zit je op terrasjes weer rug aan rug
Op lange banken, terrassen zijn nooit meer vol, wij schuiven op
Wij willen samen zijn, nooit afstand meer, oude tijden zetten we stop
Mijn stad, mijn wijk, mijn buren, familie, collega’s, kinderen en kleinkind, ik heb ze nooit zo gemist
De oorlog tegen deze eenzame stilte gaan wij winnen, want geluk kan nooit zomaar worden uitgewist
Utrecht Voetbal
Diva gedrag
Langzaamaan beginnen wij allemaal een beetje te wennen aan de gedeeltelijke lockdown. De programma’s over het virus die ik in het begin een beetje te fanatiek bekeek, sla ik nu nog wel eens over. De klusjes in huis zijn zo langzamerhand ook wel gedaan en gisteren betrapte ik mij erop dat ik het voetbal in het weekend al begin te missen. Nog niet eens het voetbal zelf, maar meer het jennen dat erbij hoort. In het weekend verstuur ik diverse voetbal-appjes om collega’s, vrienden en familie te jennen wanneer het even niet goed gaat met hun cluppie. En omgekeerd wanneer het niet zo goed gaat met mijn cluppie, ontvang ik ze retour en zo hoort het ook.
Maar gisteren had ik echt zoiets van: hhhmmm echt nergens geen voetbal en ineens begonnen mijn voetbalvrienden op de app over een wedstrijd van jaren geleden te discussiëren. Ppfft moet dit voorlopig elk weekend zo gaan? Ik ben gek op voetbal maar met oude wedstrijden kan ik mij echt niet vermaken, hoe heroïsch ze ook zijn geweest. Op dat moment betrapte ik mijzelf op kleinzielig DIVA gedrag en ben ik maar met mijn voetbalvrienden gaan appen over die heroïsche bekerfinale die we met 4-1 van Feyenoord wonnen.
En de wedstrijd voor volgend weekend? Daar gaan we deze week over appen.
Corona rolt maar door
Het voetbal gaat niet door
Niemand om te jennen
Verliezers zijn nergens te bekennen
Geen vol uitvak naast mij
Geen appje van dat clupje aan Het IJ
Ook niks uit de Kuip of Breda
Supporters zijn aan het knokken tegen corona
Man, zit niet zo te janken
Over een tijdje gaat de bal weer over de flanken
Gaan de appjes over en weer
En zitten wij weer vast in het verkeer
Alles zal dan anders zijn
Wat zal het knuffelen fijn zijn
Ik zal mijn hand van ver al uitsteken
Ik heb je gemist!, zal ik uitspreken
Colum Utrecht
Oortjes
Gisteren kwamen ze dan binnen, de draadloze oortjes. Ik had ze een tijdje geleden besteld om tijdens het werk wat minder afgeleid te zijn. De meeste van jullie weten misschien wel dat ik een adhd-er ben en om wat minder afgeleid te zijn had ik bedacht om tijdens het werk naar muziek te luisteren. Voor het type adhd-er zoals ik ben werkt het namelijk niet met de traditionele oortjes met draad. Zodra ik opsta, hangt mijn telefoon weer ergens boven de grond te bungelen of erger, ik neem mijn kop thee mee omdat mijn telefoon daarachter ligt en moet ik dan eerst weer ‘dweilen’. Kortom oortjes met een draadje, dat werkt niet bij mij.
Goede raad is niet duur en ik ben draadloze oordopjes gaan bestellen. Gisteren was dan de grote dag en kwamen ze binnen. En ja hoor, het werkt, ik kan overal heenlopen zonder dat er wat blijft hangen of er wat omgegooid word. Wat een weelde!
Blij? Ja natuurlijk, zeker in deze eenzame tijden die ik zonder jullie doormaak, dan is een stukkie muziek heerlijk. Maar ik zit mij nu te bedenken, wil ik mij eigenlijk wel afsluiten van mijn collega’s wanneer wij weer op kantoor mogen werken? Want thuiswerk is best wel leuk voor één of twee dagen, maar dan wil je ook wel weer graag terug naar je vaste flexibele werkplek op kantoor.
Man, wat zal ik blij zijn met het geklets om mij heen, de veel te luid bellende collega’s, de kletsplaatjes bij het koffie apparaat en de bilaterale overleggen tegenover of naast mij.
Kortom de oordopjes komen het kantoor niet in! of mischien ………?